Un blog de Sel

Toch schreef ik toen dat : «de beslissing van d'Alexander De Croo is, op basis van de huidige gegevens, enkel een goeie zaak voor de extremisten». En ook : «indien Bart consequent is met zijn programma, moet hij met wat sedert drie jaar gebeurt is onwaarschijnlijk blij zijn : alles is gedurende deze non-negociations (hebt u gemerkt dat ze telkens op het laatste nippertje begonnen, en dat een degelijke conclusie nooit echt mogelijk is geweest?) in de richting gegaan van een totale onbekwaamheid van de federale staat. Dit is precies wat hij wilt, en hij is misschien niet de enige !» En aan degenen die vandaag geloven dat zij permanent op de Open VLD mogen slaan, als zijnde de «verantwoordelijke» van de huidige situatie, herhaal ik wat ik op 27 april 2010 schreef : De Croo heeft eigenlijk«een toneelstuk beëindigd dat enkel tot twee mogelijke resultaten kon leiden : ofwel (minst mogelijke hypothese) een belangenconflict van het Brussels Gewest [om de BHV-wet nog eens te vertragen], met als consequentie de bedreiging van de institutionele balans in Brussel, en daarna, begin 2011, dezelfde discussie als vandaag, en dus een finale clash ; ofwel een mislukking van de besprekingen, dan een geforceerde stemming [over BHV] einde mei (2010), een alarmbel die het geheel zou doen ophouden tot in juni, enkele vertragingsmanœuvres en uiteindelijk verkiezingen in september. Met net na het reces, het eigenlijke begin van de voorzitterschap van de Europese Unie.»En de slotzin van mijn artikel klonk : «Maar wat Alexander misschien niet gewogen heeft, is dat het voordeel dat zijn partij daarbij kan boeken enkel zeer tijdelijk zal zijn. En het voordeel dat de N-VA eruit zou trekken zal zodanig zwaar wegen dat niemand meer in een regering zal stappen.» Een jaar later denk ik dat men mij gelijk moet geven. Niemand treedt vandaag in een regering. En de toestand zal niet zo gauw veranderen.

Eerst en vooral omdat de N-VA niet totaal blind is. Zij zullen de les van de stekkeraftrekking van de Open VLD begrepen hebben : de Vlaamse liberalen hebben hun vermetelheid duur betaald (hoewel het hen noch meer stemmen zou gekost hebben, hadden zij helemaal niets gedaan, wie weet ?) Indien de N-VA deze week de politieke scène verlaat en verkiezingen provoceert, zou zij er zwakker van kunnen worden. Maar is dat zo zeker ? Ten tweede, zolang de Vlaamse (en Franstalige) partijen niet zeer duidelijk zullen zijn over hun visie van de toekomst van dit land, zal de N-VA telkens nieuwe stemmen winnen. Voor dezelfde redenen heeft de Franse Front National het voorkeur van vele arbeiders, omdat de FN de enige partij is met een zeer duidelijke programma, wat niet meer het geval is bij de traditionele partijen. In België weten de politieke columnisten al niet meer precies wat de ene en de ander partij wel wilt, en de partijen zelf begrijpen ook al niet meer wat de burger vraagt. Wij hebben duidelijkheid nodig, milledjû !

Een derde probleem is dat de originele kwaad de belgische politieke ambiance nog steeds verpest. Ik heb het natuurlijk over de resoluties van 1999 en de Octopusnota van  de Vlaamse Regering. Niet alleen kunnen zij niet aan de noden van de Franstaligen beantwoorden (en het is zeer de vraag of zijn een de noden van de Vlamingen beantwoorden) en zullen dus nooit federaal geaccepteerd worden, maar erger nog : zij zijn radicaal strijdig tegenover wat de Europese Unie voor staat en eist : primo, een financieel coherente federale macht — hetgeen de confederalisme onmogelijk maakt indien men de berekening van de Planbureau volgt, maar je hoeft geen wiskundesuperman te zijn om eens vlug te berekenen dat de copernicaanse omwenteling apocalyptisch zou zijn voor de Belgische staat. Secundo, het Verdrag van Lissabon vereist de vrijheid van vestiging en de vrije circulatie alsook de taal- en cultuurvrijheid, drie fundamentele concepten die al door enkele wetten van de Vlaamse Regering worden uitgeschakeld. Tertio, hetzelfde verdrag pleit voor een egale recht voor alle burgers, en dit betekent dat de CD&V-plan voor Brussel gewoonweg onverteerbaar is voor de Europese Unie (sociale of zelfs fiscale apartheid tussen «Vlamingen» en «Anderstaligen» in één stad). Daarbovenop zal de Hoofdstedelijk gewest nooit aanvaarden dat het niet tenminste op een redelijke manier wordt gefinancierd, gezien de bijdrage van Brussel aan de nationale welvaart meerdere miljarden euros boven wat het gewest jaarlijks krijgt bedraagt. Kortom : de Octopusnota en de resoluties van 1999 zijn het vergif dat alle nieuwe economische, sociale, politieke, maatschappelijke en financiële voorsprong onmogelijk maakt. Nu zou ik graag willen weten wie bij de CD&V, N-VA, Vlaams Belang of Lijst De Decker (65 % van de Vlaamse zetels) eindelijk zal verklaren dat de enige weg waar deze onbruikbare, onnegociëerbare dogma’s toe leiden is het einde van België. En bescheiden zoals ik ben, stel ik u mijn toenmalige citaat voor (dan wel in het Frans want de woordspeling lukt niet in het Nederlands) : 

«La Belgique, c'est le compromis. Sans compromis, il n'y a plus de Belgique. Et c'est déjà très compromis.» 

Een jaar geleden schreef is dat een regering met de N-VA ondenkbaar was. Sindsdien is daar niets aan veranderd. Het is steeds geen optie.

Maar men kon hopen dat de andere partijen iets minder stom waren. Dan hadden wij misschien nog een kans om het einde van België te vermijden. Kijk : vorige week zouden enkele Vlaamse liberalen een aantal Franstalige partijen een tripartite voorgesteld hebben. Maar voilà, verblind door zijn afkeer van het socialisme zou Charles Michel zo’n voorstel onmiddellijk vernietigd hebben. De ingang van de SP.a in de regering zou de PS te veel versterken, klonk het. Fair enough. Maar dan stel ik de vraag aan de briljante jonge partijvoorzitter die wij hier hebben : «Godvermillenondepie, wat is nu het ergste, de PS versterken ? (hoe erg, zeg!) Of in deze nihilistische sfeer blijven hangen, onder de nationalistische juk van de N-VA, en de toeschouwers worden van onze eigen ondergang,  die van een van de rijkste staten in Europa, terwijl 140 minder bevoorrechten staten ons voor onwaardige knullen bekijken, gezien de helft van hun burgers zich niet de vraag stellen of zij een regering krijgen, maar wel of hun kinderen morgen wel of niet te eten krijgen, terwijl Kris Peeters voor het portret van Copernic op zijn knieën zijn gebedje maakt aan onze Heer, waarin en Grote Heilige Vlaanderen uiteraard centraal staat, alsook een betere resultaat bij zijn volgende klimpartij in Zuidamerika.» Deze vraag stel ik nu, na vier lange jaren nihilpolitiek.. 

Uiteraard kon de tripartite van de Open VLD niet door de CD&V-barrage. Ik heb het dan wel over de CD&V van Peeters/Leterme/Vanackere. Maar tenminste kon men iets hopen durven. Ja, durven, dwz beseffen dat er aan de linker en rechter kant van iedere welgesierde fallus twee kleine bolletjes hangen en dat deze nuttig kunnen zijn, ook in de polleteek. Ja, durven, voortgaan, al is het zonder Vlaamse meerderheid, maar met een nationale meerderheid, met socialisten, tenminste één centrumpartij, ecologisten, liberalen. Degenen die wel willen meedoen. En resultaten boeken.

Beste Charles en Elio (en uiteraard, alle anderen), nationalisme is een veel gevaarlijkere virus dan socialisme een kwaad is voor liberalisme en omgekeerd. Ik herhaal mijn adaptatie van de zin van Valérie Pécresse (UMP), die dringend in opmerking te nemen is door liberalen en socialisten in dit land : «Met de socialisten [de liberalen] hebben wij niet dezelfde ideeën. Met de N-VA hebben wij niet dezelfde waarden». Het kan wel zijn dat de CD&V moet bijgevoegd worden aan het pakket van de partijen met wie de democraten niet dezelfde waarden delen. En men zou de volgende evidentie in de hersens van onze verwarde politici moeten hammeren : hetgeen de aanwezigheid van de nationalisten van ons vereist is geen politieke antwoord. De vraag die u vandaag eigenlijk gesteld wordt is : welke maatschappij willen wij (bouwen) ? En op zo’n vraag hoop ik dat Groen!, SP.a, PS, CDH, MR, FDF, Open VLD en Écolo op de zelfde manier antwoorden : een maatschappij conform het Europees project, het Verdrag van Lissabon, de burgerlijke rechten en gelijkheid, de vrijheid van vestiging, circulatie, taal en cultuur, open op de wereld, en die de positie van een land gebouwd rond de «Hoofdstad van Europa» waardig is. 

De polleteek, beste politiekers, is het toetje. Daar kan men pas aan beginnen wanneer men de eerste vraag correct beantwoord heeft. Wat u nu moet doen — en indien u dat niet doet, zult u op een schandelijke manier het (nog even bestaande) vertrouwen van de bevolking verspild hebben —  is uw politieke twisten die niemand meer verstaat aan de kant laten, uw belgo-belgische en partito-partijdige doctrinale verschillen in uw zak steken, astableeft, en u concentreren op de maatschappelijke, ideologische think-tanking :  «Welke België voor morgen ?» Laat de flamingantische dogma’s maar aan de kant. Da’s voor de kindertuin. Boehoehoe, maene buurman klapt ginne vloms boehoehoeh, en dat oep vloms grond boehoehoe. Ik heb het nu over de reële uitdagingen, en u kunt de Belgen op dat gebied niet in de steek laten. Ik heb het over de vermindering van de Staatschuld, een degelijkere belastingsysteem (de lagere salarissen worden in dit land op een schandalig zware manier belast), een groter administratieve efficiëntie, de competitiviteit van de bedrijven, maar evenwel een communautaire pacificatie, een intelligente structurering van de subsidiariteiten, en de volwaardige conformiteit van het staatsproject met de Europese richtlijnen. On s’en fout dat een partij meer dit of meer dat is. Dat de ene politicus zich beter voorstelt dan zijn buurman (of vrouw) in de Kamer. Onmogelijk ? Allez, kom, schattekes, jullie hebben reeds jaren samen geregeerd, PS, SPA, MR, VLD en Groen/Ecolo ok al eens. Kan dat vandaag niet meer ? Na één jaar zonder regering ? Kunt u niets anders bedenken dan «de Castristische socialist» of «de antisociale liberaal» ? Was het niet minder erg dan wat wij vandaag moeten beleven, deze leegte ? 

De kiezers zijn het beu van al die aarzelingen, babbelkotjes die nergens toe leiden, van al die gorilla’s die met hun vuisten op hun torso’s kloppen van «ik beter zijn dan hij boedoem boedoem». 

Wat wij vragen is dat de socialisten een stap in de richting van de liberalen zetten en tegenovergestelde. Politiek, electoralisme, doctrinale vechtpartijen, da’s voor later. Wanneer wij weer een land hebben. Intussen, indien zes partijen een interessant project kunnen opstellen — de zes bovenvermelde partijen en/of cartels — en een regering op poot kunnen zetten, dan zullen wij de nationalisten links en rechts voorbijgestoken hebben, en zullen wij tenminste iets geboekt hebben dat tot nog toe niet geboekt is geweest : een resultaat. Om ons bij te staan moet u elkaar verstaan, en moet zonder politieke vooroordeel samengewerkt worden. En indien jullie niet begrijpen dat een «non» aan de tripartite (of quadripartite) die door de Open VLD blijkbaar werd voorgesteld de allergrootste stommiteit van de eeuw is, indien jullie deze democratische en logische oplossing niet tenminste een kans geeft — en er is geen andere oplossing in zicht — dan zult u de verantwoordelijkheid van het einde van België dragen, niets minder, met alle mogelijke implicaties ervan.

Het is natuurlijk helemaal niet zeker dat de tripartite een absolute geneesmiddel wordt tegen de N-VA-virus. Het kan zelfs zijn dat de Vlaamse partijen die zouden meedoen later slechte of zelfs catastrofale electorale resultaten boeken. Maar dat gebeurt sowieso. De vraag is dus : blijft men zitten, en wacht men tot dat het te laat is, of staat men op om toch iets te proberen ? Wie vandaag niets realistisch probeert, wie niet in termen van «waarden» tracht te denken en wie krampachtig blijft hangen aan de eigen-partijpolitiek, zal voor de eeuwen der eeuwen met zijn (haar) onaanvaardbare lafheid moeten leven, met de (haar) inacceptabele rijke-kinderachtigheid van een iemand die een land zonder echte reuze problemen (dorst, honger, corruptie…) zal hebben gedynamiteerd om even te bestaan.

In juni 2010 vroeg ik dat men niet met de N-VA zou onderhandelen. Men heeft onderhandeld en zie het resultaat ! In juli 2010 riep ik [de Franstalige partijen of de «democrate» partijen] om een project te bedenken en om dito op papier te zetten. Het is nog even wachten, blijkt. Vandaag de dag lees je af en toe de sportcommentaren van Yves Leterme op Twitter terwijl Didier Reynders over het weer tweet. Is het tijd voor dergelijke légèretés ? Geen van jullie, politiekers, mag vandaag trots zijn. Geen van jullie mag een andere de eerste steen toe gooien of hij krijgt die terug op zijn smoel. Maar jongens, verdomme ! zet de CD&V’ers voor hun tegenstrijdigheden. Zet de N-VA aan de kant en zeg duidelijk waarom. Kamp samen tegen de antibelgische en antisysteempartijen. Vergeet de kiezer en denk aan de burger. Beweeg in functie van uw hart en uw geweten en vergeet alsjeblieft uw electorale berekeningen. De zes of zeven bovenvermelde formaties hebben een meerderheid in het parlement. Gebruik ze. Of anders, trek de conclusies, hetgeen overeenkomt met de stekker uit te trekken. Dan wel niet uit de onderhandelingen. Maar wel uit de Belgische staat. Met alles wat dat kan betekenen.